In deze podcast praat ik met Nanda van Brummel. Nanda werkt als docent lichamelijke opvoeding op een middelbare school. Sinds kort is ze ook afgestudeerd kinderyoga docent. Tijdens deze opleiding kwamen er innerlijk kindstukken naar boven wat indruk op haar heeft gemaakt. Als kind was Nanda geen 'meisje meisje', ze hield van buitenspelen, huttenbouwen en crossen op haar fiets. Vaak was ze hiervan de organisator en trommelde al haar vriendjes bij elkaar. Uit haar kindertijd mist ze het onbezorgde, gaan waar je gaat, niet nadenken over wat gaat komen en vrij zijn. Het gevoel van 'niet slim zijn' en 'niet goed genoeg zijn' mist helemaal niet. Toch komt dit gevoel nu ze volwassen is nog weleens de kop op steken. Als ze het stemmetje hoort in haar hoofd dat ze iets niet kan, dan negeert ze het en doet ze gewoon wat ze moet doen.
Haar vader was voor haar een held waar ze heel erg tegenop keek. Hij werkte als directeur op verschillende basisscholen en dat vond ze knap. Hij heeft haar geïnspireerd om te gaan voor de dingen die je graag doet door het beste uit jezelf te halen. Een veel gehoorde uitspraak in haar gezin was: 'Niet lullen maar poetsen'. Nu weet ze dat alles voor de volle 100% voor anderen geven te veel is. Dat heeft ze aan de lijve ondervonden toen haar hart er ineens mee stopte. Haar les is om beter naar de kleine signalen van haar lichaam te luisteren. Vanuit een eigen gemis wil Nanda heel graag in de wereld uitdragen dat iedereen mag zijn wie die is en dat je vooral blij moet zijn met jezelf.
